Become A Donor

Become A Donor
Lorem Ipsum is simply dummy text of the printing and typesetting industry.

Contact Info

684 West College St. Sun City, United States America, 064781.

(+55) 654 - 545 - 1235

info@zegen.com

Parafia

Image
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY WĘGORZEWA, KOŚCIÓŁ JUBILEUSZOWY 2000 ROKU DLA DIECEZJI EŁCKIEJ

Kościół pw. Św. Piotra i Pawła w Węgorzewie

Najmłodszy gotycki kościół w województwie Warmińsko – Mazurskim.
 
W świątyni najstarsze organy na Mazurach z zachowanym oryginalnym barokowym brzmieniem.

Historia

Pierwszy zamysł budowy kościoła powstał w 1478 r. Węgorzewianie do chwili wzniesienia świątyni w mieście chodzili na msze do Węgielsztyna. W 1489 r. biskup warmiński Łukasz Watzenrode nakazał władzom osady budowę kościoła, które to stosowną decyzję podjęły 18 lipca 1491 r. Drewniany kościół stanął jednak dopiero w 1528 r. i była to już od początku świątynia ewangelicka. Fundację budowy murowanego kościoła założyli i finansowali Johannes Friedrich zu Dohna, starosta węgorzewski i burgrabia na zamku i jego następca na starostwie Andreas von Kreytzen. Budowę w latach 1605-11 przerwał pożar Węgorzewa w 1608 r. Na rozkaz elektora Joachima Fryderyka we wszystkich kościołach Prus Książęcych zbierano pieniądze na dokończenie węgorzewskiej świątyni. Konsekracji dokonał pastor Christoph Kaulperschke.

Obok kościoła zbudowano w 1610 r. plebanię, rozebraną do fundamentów w 1864 r. i wzniesioną ponownie w obecnym kształcie. W 1729 r. podczas pobytu w Węgorzewie Fryderyka Wilhelma I król na prośbę pastora Jerzego Andrzeja Helwinga, przeznaczył 2 tys. talarów na rozbudowę o transept dotychczasowego kościoła. Dobudowano również apsydę prezbiterialną. W 1730 r. wyłożono bruk na Wzgórzu Kościelnym. Przebudowa i zmniejszenie wysokości wieży w latach 1741-43, wymiana hełmu w 1826 r. Przebudowa wnętrza w 1885 r. Podczas zakładania ogrzewania w kościele w 1893 r. usunięto z wnętrza płyty nagrobne i trumny, a szczątki zmarłych pochowano na wzgórzu za prezbiterium.

W 1945 r. nastąpiło przemianowanie świątyni na kościół katolicki, w latach 50-tych likwidacja we wnętrzu empor i schodów oraz zamurowanie dawnych wejść na nie.

Opis architektoniczny

Orientowany kościół salowy z transeptem, kryty dachówkowym dachem dwuspadowym, ceglany, na podmurówce z głazów narzutowych. Do korpusu przylega od zachodu trójkondygnacyjna wieża z neobarokowym hełmem z latarnią z 1826 r. na szczycie zatknięta chorągiewka wietrzna z poprzedniego hełmu z inicjałami Fryderyka Wielkiego z 1743 r. Barokowy zegar pochodzi z XVII w. Nad wejściem głównym zlokalizowanym w wieży wmurowane herby Dohnów i Kreytzenów.

W nawie głównej jedyne w kościele na Mazurach, gotyckie sklepienia gwiaździste i sieciowe, w prezbiterium gwiaździste. W transepcie XVIII-wieczne sklepienia krzyżowe.

Przed kościołem figura Matki Bożej na postumencie, na którym pierwotnie od 1893 r. stało popiersie cesarza Wilhelma I. Na postumencie zawieszone były tablice ku czci węgorzewian poległych w wojnie z Francją 1870-71, obecnie usunięte. Na wzgórzu znajduje się również granitowy głaz z 2007 r., upamiętniający papieża Jana Pawła II.

W kruchcie tablica kościoła jubileuszowego roku 2000, w tymże roku zamontowano też kratę, oddzielającą kruchtę od wnętrza. W nawie głównej najstarsze na Mazurach organy z 1647 r., wykonane w warsztacie Joachima Thielego w Kętrzynie. Malowidła na emporze (obecnie ukryte), wykonane zostały w 1651 r. Organy przebudowane w XIX w., z zachowaniem oryginalnego barokowego brzmienia.

W nawie głównej dwie płyty nagrobne. Na ścianie północnej płyta Hansa Georga von Auera, starosty węgorzewskiego, zmarłego w 1659 r., z herbami von Auer i von Sevenar ? Anny Agnes, żony starosty. Na ścianie południowej płyta zmarłego w 1705 r. pastora Andrzeja Helwinga, ojca Andrzeja Jerzego ? botanika. Płyty były zawieszone na zewnątrz kościoła w latach 1893-1985.

W prezbiterium barokowy ołtarz główny, wykonany w Królewcu w 1650 r., przetransportowany do Węgorzewa w 1652 r. W predelli zachowane malowidło Ostatnia Wieczerza, w pierwszej kondygnacji Krucyfiks, po bokach figury Św. Piotr i Św. Paweł, powyżej Chrystus Zmartwychwstały flankowany przez ewangelistów Św. Mateusza i Św. Marka. W zwieńczeniu Baranek i figury Św. Łukasza i Św. Jana, całość ołtarza wieńczy krzyż. XVIII-wieczne stalle przeznaczone były dla rajców miejskich.

W prezbiterium także późnomanierystyczna ambona z baldachimem z lat 10-tych XVII w., ze schodami pochodzącymi z przełomu XVII/XVIII w. Na zaplecku ambony Chrystus Zbawiciel Świata, na balustradzie czterej ewangeliści. Baldachim z pelikanem karmiącym krwią młode ? alegoria ofiarnej śmierci Jezusa Chrystusa i trąbiące anioły. Inskrypcja z Pisma Świętego z Księgi Jozuego: „Nie przestawaj! Podnieś swój głos jak trąba! Wytknij ludowi jego przestępstwa!”.

W północnym transepcie w niszy pamiątka 1000-lecia Chrztu Polski, obok ołtarz z obrazem Chrystus Błogosławiący, autorstwa Carla Gottfrieda Pfannschmidta z Berlina, namalowany w 1885 r., przy ścianie stalla konsystorska z 1696 r. W transepcie południowym nowoczesny ołtarz Najświętszej Marii Panny z obrazami Matki Boskiej Ostrobramskiej i Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, przy ścianie stalla konsystorska z 1715 r.

Na ścianie zawieszona zatarta płyta nagrobna nieustalonej osoby. Witraże zostały wymienione w 1975 r.

Legenda o skrybie Dawidzie W XVIII w.

Żył w Węgorzewie pisarz miejski Dawid, człowiek okrutnie szpetny, kulawy, garbaty i cherlawy, ale bardzo pobożny i wielkiego serca. Z racji swojego mizernego wyglądu bywał często wyszydzany, poniżany czy obrzucany błotem przez gawiedź miejską. Skryba miał żonę i dzieci, z którymi co niedzielę gorliwie uczęszczał do kościoła. Jednak i tam narażony był na obelgi i kuksańce. W końcu, uzyskawszy zgodę proboszcza, postawił sobie przybudówkę przy północnej ścianie nawy głównej. Miała długość 7m 53cm 2, 4mm i szerokość 3m 13cm 8, 5mm. W ścianie nawy wybił otwór i odtąd mógł chociaż w ten sposób uczestniczyć spokojnie w nabożeństwach.Gdy w 1758 rosyjskie wojska zajęły całe Prusy Wschodnie, dumny, niezłomny i niepokorny Jerzy Wilhelm Dawid nie złożył przysięgi na wierność carycy i pozostał dozgonnie wiernym poddanym JKMości Fryderyka II, władcy Prus. Za swoją postawę i opór okazany władzom został Dawid osądzony i dożywotnio uwięziony w twierdzy. W 1761 zubożała żona więzionego skryby, wobec zaciągnięcia długów na utrzymanie dzieci sprzedała przykościelną drewnianą przybudówkę kuzynowi miejskiego rajcy. w 1851 przybudówkę rozebrano. Do dziś zostały po niej ślady na murze kościelnym i legenda o skrybie Dawidzie, człowieku małym i szpetnym ale jakże wielkim.

Legenda o "parszywym kamieniu"

Dawno, dawno temu w pobliżu kościoła leżał magiczny kamień. Chociaż zwyczajny był z wyglądu, powodował, że każdy, kto go dotknął lub nań nastąpił, obsypywał się wkrótce wrzodami, krostami i liszajami. Łatwo więc domyślić się, że wszystkie panie i panny omijały go przezornie z daleka. Ale piękna żona pewnego rajcy miejskiego była kochanicą kirasjera z węgorzewskiego regimentu. Gdy małżonek się o tym dowiedział, w drodze do kościoła przeprowadził niewierną żonę przez magiczny kamień, a ona zakochana po uszy nawet tego nie zauważyła. Wkrótce potem obsypało piękną panią krostami i wrzodami tak, że nie tylko ludziom ale swojemu żołnierzykowi nie miała odwagi się już więcej pokazać. Kazała mężowi pozbyć się pechowego kamienia, a on, wraz z innymi wielmożami miasta usunął przezornie głaz z kościelnego podwórka i wmurował go w ścianę kościoła. Mijały wieki i o magicznym kamieniu zapomniano. Dziś już nikt nie wie gdzie jest ten głaz i czy wciąż ma swoją magiczną moc przemieniania najpiękniejszej panny w szkaradną owrzodzoną potworę. Ale jest prosty sposób, żeby się przekonać: wystarczy dotknąć każdego z kamieni osadzonego w kościelnych murach, a któryś nas owrzodzi.

O PARAFII

Parafia dzisiaj

Parafia liczy x parafian (stan na 2020r.) Obszarem obejmuje miejscowości takie jak:  Czerwony Dwór, Kalskie Nowiny, Kolonia Rybacka, Maćki, Ogonki, Prynowo, Stulichy, Wysiecza oraz ulice w mieście Węgorzewo: Armii Krajowej, Chabrowa, Grunwaldzka, Hetmańska, Konopki, Konopnickiej, Kraszewskiego, Królowej Jadwigi, Książęca, Letnia, 11 Listopada, Lawendowa, Letnia, Łuczańska, Marszałkowska, Mazurska, Młyńska, Parkowa, Plażowa, Polna, Przesiedleńcza, ks. Ripieckiego, Rolna, Różana, Sienkiewicza, Słoneczna, Smętka, Spokojna, Szpitalna, Śródmiejska, Targowa, Teatralna, Turystyczna, Warmińska, Wileńska, Wczasowa, Witosa, al. Wojska Polskiego, Zacisze, Zamkowa (do nr. 23), Zielona, Żeromskiego